το χειμωνα

το χειμωνα ντυνομαι ζεστα και θελω φωτια γυρω μου αλλιως χτυπαει η καρδια μου δυνατα. καποτε ειχα νιωσει πως τιποτα δεν θα μπορουσε να με ζεστανει. ετρεμα πανω απο μιση ωρα σαν το ψαρι εξω απο το νερο. ηταν τοτε που ειχαμε ανεβει στον πυργο του αιφελ. φυσουσε παγωμενο αερα. ευτυχως ειχα μαζι μου καστανα και μου δημιουργουνταν εστω και μακρινα η ιδεα οτι καπου εκει τριγυρω υπαρχει ενα μαγκαλι.

το χειμωνα ζεστη λοιπον, φλοκατη, κουτσουρα. ξυλο, οχι σιδερο. καπου μεσα σε ολα αυτα ομως υπαρχει παντα η θαλασσα να δροσισει, να χαριζει υγρασια ετσι ωστε το πρωι να σχηματιζονται πανω στα πεταλα δροσοσταλιδες. να ξεδιψαει, να γλιτωνει απο την ξεραιλα. ξηρο, υγρο, σε αιωνια εναλλαγη.

το καλοκαιρι το ξηρο δινεται απο τη φυση. το χειμωνα το δημιουργουμε εμεις.

βαλε κι αλλα ξηλα στη φωτια.