un coup de pouce

et hop!

οld year's resolutions!

τα ειπαμε και στης λεμονιας για την μανια μου να σκαβω τρυπες αλλα πρεπει να δειξω χαρακτηρα, να ειμαι γερη, δυνατη και περηφανη για την εγκρατεια μου.

ετσι απο σημερα θα την αραζουμε μονο εδω και θα ζεσταινομαστε με τις ανασες μας.

πετα

τα ονειρα στα οποια εβλεπα οτι πεταω ηταν τα πιο αγαπημενα μου.
μετρημενα στα δαχτυλα του ενος χεριου.
σε ενα, ειδα οτι πετουσα εξω απο την πορτα του διαμερισματος μου και το συναισθημα μπερδεμενο αναμεσα στη χαρα του πεταγματος και το παραπονο που δεν πεταγα πιο ψηλα, πιο μακρια.
σε ενα αλλο, ειδα οτι ημουνα μια αλλη γυναικα νυχτεριδα και κυνηγουσα σε αστικο τοπιο, αναμεσα σε στενους δρομους χαραγμενους απο ουρανοξυστες, τους κλεφτες του αυτοκινητου του πατερα μου.
σε ενα ακομη, ειδα να πεταω πανω απο λιβαδια, βουνα και θαλασσες.
το καλυτερο!

αγιοβασιλιατικες αποριες

μετα την εμπειρια μου ως γυναικα του αγιου βασιλη, μου δημιουργηθηκαν καποιες αποριες σε σχεση με την υποσταση του πρωταγωνιστη των ημερων.

εχω την εντυπωση πως οσο περναει ο καιρος, ολο και περισσοτεροι αγιοι βασιληδες κυκλοφορουν αναμεσα μας και διεκδικουν να περασουν στην αιωνιοτητα φωτογραφιζομενοι με τους μικρους τους πελατες.

ενας εδω, ενας εκει και ενας παρακατω, μα ποιος ειναι ο αληθινος;

θυμαμαι παλια, μαζευομασταν τα ξαδερφια περιμενοντας τον αγιο βασιλη στο σπιτι της θειας μου και εκει καπου στα μεσανυχτα χτυπουσε η πορτα και τρεχαμε γεματοι λαχταρα να δουμε τι μας περιμενε εξω απο την πορτα.

τα δωρα ηταν παντα εκει, ο αγιος ομως ποτε. ειχαμε συνηθισει στην ιδεα οτι δεν τον βλεπουμε, μονο τον ακουμε να χτυπαει την πορτα και να φευγει. και ετσι διατηρησαν την μαγεια τους εκεινες οι στιγμες.

μεγαλωνοντας, αρχισα να ψηλιαζομαι οτι ειναι ο θειος μου τελικα που αφηνει τα δωρα εξω απο την πορτα και χτυπαει. καθως το σπιτι δεν ηταν μεγαλο, ειχα την απορια πως τα καταφερνει και φευγει πριν ορμησουμε προς την πορτα ακουγοντας τον χτυπο.

μεγαλωνοντας κι αλλο, το σιγουρεψα οτι τελικα αγιος βασιλης = θειος και καπου εκει σταματησε και ο χτυπος στην πορτα. και μου εχει μεινει ακομα η απορια πως εκσφενδονιζοταν απο την πορτα στο σαλονι σε χρονο ρεκορ και δεν τον ειχαμε παρει ποτε χαμπαρι.

ισως γι'αυτο και τα παιδια που συναντησαν τον αγιο βασιλη την προηγουμενη τεταρτη θεωρησα οτι ηταν αρκετα συγκρατημενα στις αντιδρασεις τους. τον εχουν δει πολλες φορες και θα τον δουνε ακομη αλλες τοσες και ακομη περισσοτερες μεχρι του χρονου παλι.

φανταζομαι πως ακομη κι αν πιστευουν στην υπαρξη του αγιου βασιλη, ξερουν οτι αυτοι που βλεπουν εδω κι εκει δεν ειναι οι αληθινοι.

μου φαινεται πως το μισοφαγομενο κουλουρακι και το αδειο ποτηρι γαλα το πρωι διπλα στο τζακι ειναι πιο γοητευτικα απο τις συναντησεις με τις κοκκινες φιγουρες σε διαφορα σημεια της πολης...

κι εγενετο αι-βασιλης

ιδιος μητροπολιτης!













ποπο καμαρι και χαρα
και δωρα φερον...











και επι το εργον...
το μαθηματικο πνευμα
ξεπηδαει μεσα απο τη στολη και
κατω απο τη γενειαδα



λινκς αμα θελετε να δειτε παιδικα χαμογελα και παιδικες τρομοκρατημενες φατσες - εχει δυο καλες φωτο με πολυ γελιο -

δεν τις βαζω εδω γιατι δεν θελω να αναρτω ξενες φατσες χωρις εγκριση στο μπλογκ.

http://www.ihes.fr/~vergne/noel/

http://www.ihes.fr/~nlb/noelweb/

αντε και του χρονου!

αγιο βασιλιατικα

την τεταρτη που μας περασε, ο γιαννης ντυθηκε αγιος βασιλης για τα παιδακια των εργαζομενων στο ινστιτουτο με το οποιο συνεργαζεται.
μια καπα και ενα καπελο με γενειαδα ηταν η στολη και συμπληρωνοταν απο ενα ξυλο τυλιγμενο σε αλουμινοχαρτο για μπαστουνι και ενα σακο 'poste de france'.

το γελιο που εκανα προσπαθωντας να στριμωξω ενα τεραστιο μαξιλαρι, που και καλα επαιζε το ρολο της κοιλιας, αλλα ηταν τοσο μεγαλο που ξεκινουσε λιγο κατω απο το λαιμο.
το δεσαμε με ενα χοντρο σκοινι μην πεσει και η 'ντουλαπα αγιος βασιλης' ηταν ετοιμος για δραση.

τα παιδακια ηταν αρκετα πιο ψυχραιμα απο αυτο που περιμενα.
τι περιμενα;
τιποτα ουρλιαχτα, μαλλιοτραβηγματα για το ποιος θα καταφερει να αγγιξει λιγο απο γενειαδα ή εστω την ακρη της φορεσιας, μαχη για ενα αυτογραφο και γενικα μια μαζικη υστερια...

η διανομη των δωρων εγινε σε πολυ πιο ψυχραιμο κλιμα τελικα.

τα παιδια ακουγαν το ονομα τους και πηγαιναν να παρουν το δωρο τους. καποια απο τα μικροτερα μαλιστα φοβοντουσαν να πλησιασουν τον αγιο βασιλη. μαλλον εκριναν τον ογκο του πολυ επιβλητικο. τρια απο τα μεγαλυτερα παιδια του χαρισαν απο μια ζωγραφια.

φευγοντας σκαει και η ερωτηση παγιδα απο ενα αγορακι 'ο αγιος βασιλης απο την καμιναδα δεν ερχεται και φευγει;'


ακολουθει κειμενο με προβληματισμο...

ιδανικα

η αγαπη

η ελευθερια

the gang's welcome

αν μπορουσαμε να διαλεξουμε...

το χειμωνα

το χειμωνα ντυνομαι ζεστα και θελω φωτια γυρω μου αλλιως χτυπαει η καρδια μου δυνατα. καποτε ειχα νιωσει πως τιποτα δεν θα μπορουσε να με ζεστανει. ετρεμα πανω απο μιση ωρα σαν το ψαρι εξω απο το νερο. ηταν τοτε που ειχαμε ανεβει στον πυργο του αιφελ. φυσουσε παγωμενο αερα. ευτυχως ειχα μαζι μου καστανα και μου δημιουργουνταν εστω και μακρινα η ιδεα οτι καπου εκει τριγυρω υπαρχει ενα μαγκαλι.

το χειμωνα ζεστη λοιπον, φλοκατη, κουτσουρα. ξυλο, οχι σιδερο. καπου μεσα σε ολα αυτα ομως υπαρχει παντα η θαλασσα να δροσισει, να χαριζει υγρασια ετσι ωστε το πρωι να σχηματιζονται πανω στα πεταλα δροσοσταλιδες. να ξεδιψαει, να γλιτωνει απο την ξεραιλα. ξηρο, υγρο, σε αιωνια εναλλαγη.

το καλοκαιρι το ξηρο δινεται απο τη φυση. το χειμωνα το δημιουργουμε εμεις.

βαλε κι αλλα ξηλα στη φωτια.